eersteklassemensen
Ik heb vastgesteld dat er helemaal niet meer plaats is om te zitten in eerste klasse. De stoelen zijn er breder, maar de mensen zitten er ook breder. Ze vinden dat hun goed recht, want ze hebben ervoor betaald. Ik krijg het vaak claustrofobisch naast die chique meneren in pak die hun schouders breed laten uithangen over de scheidingslijn tussen onze beider stoelen. Zo’n pak is bedoeld om te imponeren, maar een zwangere vrouw geef je toch wat ademruimte, mannen.
Mensen zijn er ook luider. Terwijl het in tweede klasse heel gemakkelijk is om collega’s en kennissen te ontlopen, zijn er maar enkele eersteklassewagons en zijn er ook maar enkele werkgevers die bereid zijn om voor hun werknemers eerste klasse te betalen. Het zit er dus vol met kletsende collega’s.
Hun gsm’s rinkelen ook luider. Waarschijnlijk krijgen eersteklassemensen belangrijkere telefoons dan tweedeklassemensen. Ze mogen dus het risico niet lopen dat zij – of hun medereizigers aan de andere kant van de wagon – hun telefoon niet horen.
Maar je hebt er wel meer kans op een plaats. En de conducteur kijkt niet na of ik met mijn tweedeklasse-abonnement wel gerechtigd ben op een plaats in eerste klasse. Ik heb nog niemand de omvang van mijn buik zien controleren. Als de trein vol is, kun je als vrouw in de vruchtbare leeftijd dus altijd wel proberen om ongestraft tussen de chique meneren te gaan zitten.
Op grootmoeders wijze
Als vrouwen in supermarkten een kant-en-klaar-maaltijd op de band leggen, staat er altijd wel iemand klaar om een opmerking te geven. Hetzij de kassierster, hetzij een bomma vraagt dan beschuldigend: “ah, geen zin om te koken?”. Je ziet die vrouw zich dan in allerlei bochten wringen en excuses verzinnen à la: “het gebeurt niet vaak” en “nee, vandaag niet maar normaal maak ik elke dag verse soep”. Alweer terechtgewezen om haar imperfectie druipt ze af en vol schuldbesef eet ze haar maaltijd die te veel zout en te veel suiker bevat en te weinig artisanaliteit, hoe hard de verpakking ook het tegendeel beweert.
Maar we moeten ons toch niet schuldig voelen! Want met alle respect voor onze grootmoeders: ze hadden wel verdomd veel tijd om alles op grootmoeders wijze te doen. Een bouillon trekken, geen probleem. Daar begin je toch lekker om 7u ’s morgens mee en terwijl je pot op de stoof staat, begin je alvast te poetsen en sokken te stoppen. Wel, om 7u ’s morgens staat de gelukkige huisvrouw van vandaag op een donkergrijs perron koffie van de Panos te nippen, terwijl ze zich staande probeert te houden tussen de massa werkmensen die allemaal een zitplaats willen veroveren op de overvolle trein.
En nee, ik voel me al lang niet meer schuldig als ik, wanneer mijn huisvrouwenbestaan begint, niet om 7u ’s morgens maar om 7u ’s avonds, langs de traiteur fiets om een pot “huisbereide” vol-au-vent te gaan ophalen (de decadente optie) of als ik aan mijn wederhelft vraag tussen Brussel en Mechelen: “Vanavond soep? We hebben nog een broccoli.” (de gezonde optie).
damngoodsoffie 